The Problem is not the PKK, it is a Kurdish State

Yesterday Turkish Foreign Minister Ali Babacan paid an unexpected visit to Saudi Arabia. This is one of the clear indications that the current problem Turkey faces in its Iraqi border is not the 25 year old PKK conflict but the prospect of an independent Kurdish State which would be "a bomb to explode Middle East from its foundations". These visits aim at bolstering Arab support for the Turkish cause and stop the Kurds from using the "Arab Card". The general visit to the region will likely include Jordan's King Abdallah and other Arab leaders.

Now some of the nationalists in Turkey will try to dismiss these efforts as "seeking Arab permission for Turkish matters". This is because 'diplomacy' has never been a respected method for the nationalist mindset in Turkey. For example the only diplomatic success story Modern Turkey ever had was the time when our negotiator in Lausanne talks, Ismet Inonu, switched off his hearing aid amidst the negotiations and forced a conclusion. At least that is the only diplomatic story I've been taught in my 12 years of Turkish education. This is a sign of our disbelief at diplomacy. For us, victory can only be earned in the field and then terms could be dictated at the table. Perhaps Turks perceive diplomacy in such a way because they have never gotten anything off the table before unless they had victory in hand. Our inability in diplomacy fuels our disbelief. Even though the underlying reasons for this disbelief are empirically justified in the Turkish mindset, they need to be reviewed. Especially if Turkey is to become a member of the Western club, she needs to learn its ways.

Therefore Babacan's visits should not be dismissed. An approach that ignores diplomacy and dialogue, the though that 'Turk's have no friends' will only leave us lonely, anti-social and aggressive. Although the "Independence Mythology" that our generations have been injected with preaches that we have, as a nation, been in the same situation before and emerged as victors, it is also important to realize that falling back into the same situation would be undoing our victory. If the Turks of today fall into a mood similar to the mood during that of the fall of the Empire, it will only mean that something somewhere has gone wrong and we haven’t come much distance. In fact we have to realize that today the situation is far better than what most people in Turkey are being pressured to feel. Even though those who cannot produce anything in politics are relying on the tried methods of scaring and depressing us into submission to an authoritarian rule they would like and even though the self-interest dominated media is pumping revenge, Turkey can still avoid this trap. Conscience and logic should not yield to this wave of hatred.

It is important to repeat that despite the general understanding of the Turkish public, the current situation is not about the PKK. The real deal here is the expanding influence of the Barzani Administration among Kurds and the prospect of an independent Kurdish state. The existence of America and England in the region also makes this an international conflict. In retrospect we can say that the biggest mistake Turkey has done in its Middle East strategy was to deny the American's support at the start of the war. This caused a separation among the allies and presented the Kurd's with an opportunity.

The new Kurdish strategy is to weaken and hopefully break the NATO alliance that Turkey is so surely anchored and moreover to put the question of an independent Kurdish state on the international agenda. Like in previous examples (Cyprus/Kosovo included not yet resolved), the presence of an international force in fire zone will initially bring de facto independence to the seeking group, which is ONLY to be followed by a full independence. This is precisely why there is a sly effort to pull Turkey into a wider conflict that involves international powers. The aim is to provoke the Turkish state strategy. The Kurds are well aware that the 'deep state' strategy of Turkey has always been to avoid their independence at all costs, so what they want to do is to go 'all in' when they have been distributed a good hand. They know that the government of Turkey and the Turkish state have different views and they know the state will stay when the government changes. So they are playing their hand to force the state to show its hand and act now when international powers are still in the area. They want martial law in Turkey, they want military to take things in hand. This will increase Barzani's influence within the Kurds of Turkey and forge a Kurdish coalition, a Kurdish front. The Peshmerga number almost 100,000 and they are well trained. They know they can hold of the Turkish Army long enough at bay to wait until the alliance collapses. Then, when the balances change and US weighs heavier on their side, they achieve their objective.

This sort of a strategy was employed before by Serbian leader Milosevic during the Kosovo crisis. In that example the process worked the other way around. Milosevic held on under NATO bombardment for 11 weeks until his whole infrastructure was destroyed only because he knew time would weaken the NATO coalition and he would have a stronger hand in the talks after the war. He got what he wanted and kept Kosovo as a part of Serbia despite loosing the war to NATO.

What the Kurds want is an independent state. In order to achieve that, they need international support and they have all the tools necessary to make the Turks look bad, victimize themselves and bolster international support for their cause. The recent government organized protests against Turkey in Northern Iraq is a clear indication of this strategy. It is very unlucky for Turkey that the SG of UN Ban Ki-moon has already commented on the issue. The change to an international platform is the first step of the Kurdish strategy. It could only be silly of Turkey to fall for such trap.

This is where Babacan's current visit becomes significant. When the American's need to choose sides they will have to consider a general strategy in the middle east bearing in mind Israel's safety as well. They are at cold war with the Shias and a hot one with Sunni Radicals. The only groups left are the moderate Sunni Arabs, Turks and Kurds. If America will need to choose between those, a 2-1 ratio will be important. Therefore in a Turkish-Kurdish confrontation, Arab support becomes critical. The Kurds, having realized and acted on this earlier, have already secured some deals with the Arabs of the region. The summary of their deal can be read in a letter published by the Kurdish Government website written by Abdul Rahman Al-Rashed, manager of Al-Arabiya television based in Dubai. Therefore Turkey's late efforts are critical. Even if we don’t truly believe in diplomacy, when the west is involved, we have to learn to work with it.

By this time Turkey should’ve learnt how to win at the table. We should at least try our best…

Yeni Alman Göç Yasası Çifte Standartı Yasallaştırıyor

(Bir ay kadar önce yazılmış, kimsenin yayınlamak istemediği bir yazım...)

Türkiye’nin Cumhurbaşkanlığı krizleri ve 22 Temmuz seçimleriyle geçirdiği Nisan-Ağustos ayları arasında, Türkiye’nin dünyadaki en büyük diyasporası, Almanya’da yaşayan 3 milyona yakın Türkiye kökenli insanımız, siyasal alanda çok büyük bir darbe aldı. Haziran ayında Alman Federal Meclisi Bundestag’ta kabul edilen, Ağustos ayında da Cumhurbaşkanı Horst Köhler tarafından onaylanan göç yasasındaki yeni değişiklikler sayesinde, 1961’deki işçi alım anlaşmasıyla başlayan Almanya’ya Türk göçü fiilen durma noktasına gelecektir ki yasanın amacı da zaten budur. Frankfurt havaalanına ve Almanya’daki bir Amerikan üssüne bombalı saldırı planladıkları gerekçesiyle gözaltına alınan zanlılardan birinin Türk vatandaşı olması da, maalesef, çifte standartlı bu yeni göç yasasına karşı verilen tepkileri iyice susturmak için kullanılacaktır. Bugün için tek umut, Türkiye ve Arap ülkelerinden gelenlere özel bir ayrımcılığı içeren bu yasanın Alman Anayasa Mahkemesi tarafından eşitlik ilkesine aykırı bulunarak iptal edilmesi, veya Türkiye’nin ve Almanya’daki göçmen kökenlilerin baskısıyla yasanın değiştirilmesidir.

Göç yasasında yapılan değişiklik, kısaca, Almanya’da oturan bir kimsenin Türkiye’den (veya Arap ülkelerinden) birisiyle evlenmesi durumunda, eşini Almanya’ya getirebilmesini, eşinin temel seviyede Almancaya hakim olması şartına bağlıyor. Peki bu değişiklik neden bu kadar önemli? Birincisi, Almanya’nın göç tarihiyle çok yakından ilgili. Almanya aslında Türkiye’den işçi alımına 1973 yılında dünya petrol krizini bahane ederek son verdi. Peki o zaman biz nasıl oluyor da bu tarihten sonraki 34 yılda da Almanya’ya Türk göçünden bahsedebiliyoruz? İşte bu sorunun cevabı aslında bugün tartıştığımız göç yasasındaki yeni değişikliklerin neden bu kadar önemli olduğunu da ortaya koyuyor.

1973’te Alman hükümeti, Türkiye’den işçi göçünü durdurduğunda, ülkedeki Türk nüfusunun da aşağı yukarı o gün için Almanya’da ikamet edenlerden ibaret olacağını, ve hatta bunların çoğunun Türkiye’ye kesin dönüş yapacağı varsayıldığından, Türkiye kökenli nüfusun azalacağı beklentisi içine girdi. Oysa durum bunun tam tersi oldu: 1973’teki işçi alımının durdurulması kararından sonra ve bu kararın beklenmedik bir sonucu olarak Türkiye kökenli işçiler Türkiye’deki eşlerini ve çocuklarını da yasadaki “aile birleşimi” hükmüne dayanarak Almanya’ya getirdiler. Böylece Türkiye kökenli işçilerin Almanya’daki varlığı aileleriyle tamamlanarak kalıcı bir hal aldığı gibi aynı zamanda sayıları da katlandı. Bu gelişmeyle birlikte göç hikayesinin kalıcı bir teması daha ortaya çıktı: Türkiye kökenlilerin evlenme yaşı gelince eşlerini Türkiye’den seçip onları da Almanya’ya getirmeleri konusu. Bu konu Türk sinemasında 1970’lerin “Almanya Acı Vatan” filminden 2000’lerin “Duvara Karşı” filmine kadar Almanya’daki Türklere dair hemen her filmde sıklıkla işlenen bir konudur. Türkiye’den bir kimseyle evlenerek eşini Almanya’ya getirmek, Türkiye’den Almanya’ya göçün günümüzde halen devam eden ve sayıca önemli bir seviyede seyreden tek boyutuydu. Alman hükümeti yeni yasayla göçün devam etmesini sağlayan bu son kapıyı da kapamayı hedeflemiş ve bugün itibariyle bu hedefine de ulaşmış gözükmektedir.

Bu konunun Türkiye için önemini anlatmak için bazı gerçekleri hatırlamak yeter: Almanya’daki Türkiye kökenli nüfus tek başına dünyanın diğer tüm ülkelerindeki Türkiye kökenli nüfusun toplamından daha büyüktür. İkincisi, Federal Almanya 1960’lardan günümüze Türkiye’nin Ortak Pazar ve sonrasında AB ülkeleriyle ilişkilerinde, bu topluluklara biraz geç ve ancak kısmen dahil olan İngiltere’yi saymazsak, Türkiye’nin kabul görmesinde ve entegre edilmesinde lokomotif görevi görmüş olan ülkedir. Gerhard Schröder’in şanşölyeliğinde Sosyal Demokrat-Yeşiller koalisyon hükümeti yönetimde Almanya’nın büyük desteği olmasıydı belki de Türkiye AB müzakerelerine başlayamaz, ve hatta AB adaylığına bile kabul edilmezdi. Türkiye karşıtı bir Fransa ve Türkiye yanlısı bir İngiltere arasında, AB’nin en büyük ülkesi Almanya’nın ağırlığını hangi tarafa koyacağını Türkiye’nin AB serüveninde belirleyici öneme sahiptir. Dolayısıyla Almanya’daki Türkiye kökenli insanlar ve onlara karşı Alman devletinin ve medyasının takındığı tavır, Türkiye’nin AB perspektifi açısından da büyük önem taşır.

Bu dış politik önemin ötesinde şüphesiz bu 3 milyona yaklaşan ve Almanya’da ikamet eden insanlarımızın halen büyük çoğunluğunun, kısmen Alman hükümetinin engelleyici ve dışlayıcı tavrı nedeniyle, Türk vatandaşı olmalarından dolayı Türkiye Cumhuriyetinin doğrudan sorumluluğu olduğunu belirtmekte yarar var. Türkiye’nin Almanya’daki Türkler adına sorunlara müdahil olması ve Alman hükümetini gerekirse uyarması ve kınaması, mevzu bahis olan grubun kahir ekseriyetinin halen Türk vatandaşı olması sebebiyle Almanya’nın içişlerine karışmak değil, o ülkedeki Türk vatandaşlarının temel insan haklarını korumak olarak görülmelidir. Bu da, üç hatta dört kuşaktır Almanya’da yaşayan Türkiye kökenli insanlara vatandaşlık hakkını vermemekte direnen Almanya’nın kısmen hakettiği bir tepkidir.

Bundan önce göç, göçmen hakları, ve vatandaşlık konularında çıkarılan birçok yasa gibi, son aylarda çıkarılan bu yasa da esas itibariyle Türkiye kökenlileri hedef alan ayrımcı bir yasadır. Bir yasanın yalnızca Türkiye ve Arap ülkelerinden gelen eşlere uygulanması hiçbir forumda insan hakları bakış açısından savunulamaz. Üstelik Alman hükümeti tarihsel olarak Türkiye’den Almanya’ya göçün en çok yaşandığı Orta ve Doğu Anadolu bölgelerimizde müstakbel gelin ve damat adaylarının temel seviyede de olsa Alman devletini tatmin edecek derecede Almanca öğrenebilecekleri olanakların olmadığını çok iyi bilmekte, ve dolayısıyla bu yasanın Türkiye’den her yıl onbinleri bulan evlilik yoluyla göçü bıçak gibi keseceğini ummaktadır, ve hakikaten bu amaca ulaşacak gibi gözükmektedir. Yeni hükümetimizin, cumhurbaşkanımızın, medya ve sivil toplum kuruluşlarımızın bu konuda Alman hükümeti nezdinde gerekli tepkiyi vereceklerini ve nihayetinde bu yasanın Alman Anayasa Mahkemesi tarafından iptal edileceğini, eğer o da olmazsa yeni bir yasayla geçersiz kılınacağını ummaktan başka şimdilik bir çare yok.

Almanya, Alman milleti sadece bir tek etnik gruptan, Alman etnisitesinden, ibaret olarak tanımlamaktan vazgeçmeli ve göçmen kökenlilerin temel insan haklarını ve vatandaşlık haklarını teminat altına almalıdır.

Beytüşşebap katliamından cıkarilması gereken dersler

Bugun canım cok sıkkın.

Turkiye cumartesi gunu yillardir yasadigi en kotu katliamlardan birine tanik oldu. 7 Korucu ve 5 sivil yaklasik 400 merminin hedefi oldu. Derbide kadro disi kalan futbolcular bu 12 can kadar onemli olsa gerek, olay olmasi gerektigi boyutta buyumedi. Biraz once hurriyet ve milliyet sayfalarindan eskimis bir magazin haberi gibi kaldirilmisti bu haber. Yerine genelkurmay aciklamalari vardi. Uluslararasi basinin cogu yazmadi. BBC, 'Kurd Attack' basligini apostrof arasina alip saldirinin failinin belli olmadigini bile ima etti. Canimizin, cigerimizin yandigi boyle konularda acimizi anlatmakta ne kadar basariz oldugumuz, hakliyken hakliligimizi nasil anlatamadigimiz bir kere daha meydana cikti. Turklerde eksik oldugu soylenen halkla iliskiler geni yine yapacagini yapti. PKK'nin dis destegini kesmek icin yapilmasi gereken en onemli sey bu hainliklerin anlatilmasi olmasina ragmen bu kadar kritik bir donemde yine acimizi icimize gomduk. Peki bu hastalik acaba dogustan kaderin bir cilvesi mi yoksa tedavisi mumkun bir nevi kanser mi?

Isin birde 'kendi halkimizla iliskiler' boyutu var. Her zaman oldugu gibi 'bolucu teror orgutunun' amacsiz, plansiz adeta rastgele bir eylem yaptigi varsayimi hakim Turk medyasinda. Nedense simdiye kadar hic eylemlerin politik mesajlarini, zamanlamalarini tartismadik. Ankara'daki bomba Leyla Zana davasinin ertesinde gelmisti. Ateskesin durmasi, iki sene once dosenen mayinlarin patlamasi kuzey irak harekati tartisildiginda, secim oncesi baski arttiginda bizi Irak'a saldirmaya zorlamak icindi. Hafta sonu gelen saldiri son gunlerdeki askeri operasyonlara ve yeni imzalanan anlasmaya yonelik. Bunlari biliyoruz ama sureci tartismiyoruz.

Saniyorum ki bu goz ardi etme egilimi psikolojik harbin bir ayagi. Yani asker ve medya arasinda bu konudaki mutabakatin sonucu. Asker teror eylemlerinin amacinin missilleme veya mesaj verme oldugunun farkinda. PKK ve TSK arasinda gayet anlasilir bir dil bu ama Asker bu dilin halka desifre edilmesini istemiyor. Eger teror eylemlerinin mesajlari tartisilirsa eylem amacina ulasmis sayilacagindan eylemleri basarisiz kilmak adina onemli bir psikolojik yontem bu goz ardi etmeler. Halkin korkuya kapilmasinin, terorize edilmesinin onune gecilmeye calisiliyor. Belli ki iyi niyetli, kararlilik gosterilen bir strateji bu.

Bence bu yontemin gecerliligini tartismaliyiz. Cunku olayin askeri boyutla sinirli olmadigi, dolayisiyla askeri bir cozumu olmadigi acik ve sadece askerin anladigi halkin anlamadigi bir diyalog surdukce cozum surecine halk katilamaz. Halk sandik basina bu sorunlara cozum bulacak liderler atamaya gidiyor ama halkin sorunlardan haberi yok. Orada vahset dili konustukca halka TSK gozleminde bir tercume sunuluyor. Futbol maci sonrasi gibi, teknik direktor bir cumle konusuyor ama tercuman onceden hazirladigi yorumlari dokturuyor.

Peki butun bunlar askerin ve burokrasinin halkina guvenmeme egiliminin bir parcasi olarak gorulebilir mi? Yani halkin degil devletin bir sorunu, dolayisiyla secilmislerin degil atanmislarin cozebilecegi bir durum olarak mi degerlendiriliyor Kurt sorunu? Bence dusunulmeli. Nasil bazi konulari ekonomik siniflar mucadelesi acisindan degerlendirmek gerekirse bazi sorunlari da sivil-asker iliskileri bakimindan degerlendirmek gerekebilir. Ama netekim bizde ikiside suctur. Simdi ben bu yaziyi yazdim. Rast gelip bir cilgin ulusalci facebook dostum bunu bir savciya okutsa ben ceza yermiyim? Facebook kapanabilir mi? Valla olur olur.

Neyse onu gecelim, cesareti toplayip sormaya devam edelim. Bana oyle geliyor ki, iceriyi etkiledigimiz oranda disariyi etkilemekte basarisiz oluyoruz. Acaba ikisinin bir baglantisi olabilir mi? Turk milletinin yildirici teror karsisinda dirayetinin sarsilmaz oldugunu gostermek ve bunu garantiye almak icin caba sarfediyor asker ama bunu yaparken bati dogudan habersiz kaliyor, dogu batidan. Ayni dil konusulmuyor. Aradaki tercume yamuk. Yabancilar bu ise baktiklarinda bize oranla daha dogru tercume ediyorlar. ne yazik ki bizim ulkemizin batisini ve dogusunu, bizim birbirimizi anladigimizdan daha net anliyorlar.

Bugun bir Hurriyet okuyucusu yorum yapmis. 'Birisi bana Kurtlerin sorunlarinin ne oldugunu soyleyebilir mi?'. Tavsiyem yurt disina ciksin. Yada Diyarbakir'a gitsin gozunun tutmadigi her adamla konussun. Cunku sorunun en anlasilmadigi yer bati Turkiye! Asker olayi sadece askeri boyuta indirgeyip kendi sorumluluguna almaya karar vermis. Halkin rolu, sarsilmamak. Sarsilmadan askere destek olmak. Halkin sorundan haberdar edilmesi, surece aktif olarak katilmasi onun rolleri arasinda degil. Iste asil sorun burada.

Hele ki halka bu isin tercumesini yapmaya calisin. Hele bir halkin meclisine bunlari konusmaya calisin. Kim veriyor size cevabi? Buyukanit Pasa.

Genelkurmay bugun aciklama yapip DTP'nin kapanmasini istedigini ima etmis. Daha meclis bugun acildi...

Goruyorsunuz degil mi ne demek istedigimi?

12 Cani Turk askeri katletmedi. Katiller amaclari veya motivasyonlari ne olursa olsun daga ciktiklari gun haksiz duruma dustuler. Evet tabi ki suc askerin degil.

Ama sorunun cozulemesinin onunde askerin mantalitesi, daha dogrusu 12 Eylul Turkiye'sinin dinamikleri birer engel olarak duruyor.

Bu sorunun cozulecegi yer halkin meclisidir. Bir cok konuda yaptigimiz gibi kendimizi kandirmayalim artik, acikca konusalim. Eline silah alanlar ne demek istedi? Bu halk sanildigi kadar aptal degil, gercekler soylendiginde korkup sinecek diye birsey yok. Eger soruna cozum ariyorsak olaylari tum ciplakligiyla tartismali ve dusuncelerin objektif sekillenebilecegi, doyasiyla diyalogun kolaylasacagi ortami saglamamiz gerekir. Eger hakliysak acik konusmaktan cekinmek niye?


Benzer bir yontem de 'Devlet eskiyayla masaya oturmaz' yontemi. Yani ne olursa olsun hic bir konuda PKK'yla pazarlik yapilamayacagi, bir taraf olarak kabul edilip gorusulemeyecegi. Bu yontemin uzantisi olarak PKK'nin ateskes ilanlari tek tarafli birakilir, gorusme talepleri, basin aciklamalari gormezdne gelinir. Bu yontemin dogrulugunu ve mantigini daha once hic bir siyasi (DTP disinda) sorgulamamistir. En azindan sorgulasa bile bunu acik acik yapmaya cesaret edememistir.

Belki bu yontemi de tartismaliyiz.

Cunku bunlari tartismazsak o zaman sorunun nesini tartisiyoruz anlamiyorum.

Offf, neyse. Bir sarkiyla bitiriyim.

Bugun canin cok sikkin
hersey sana zor geliyor
olabilir.
Bugun 12 kisinin cenazesi kaldirilmis
Uluslararasi basin yazmamis
olabilir.
Sanki sen yeniden o bildigin
kaosun icindesin
kimbilir

Günlerin getirdiği
Senin yitirdiklerin
Sanki hiç umut yok
Çok yorgunsun

Ne olursa olsun
Yaşamaya mecbursun
Ne olursa olsun
Yaşamaya mecbursun