Türkiye asker göndermeli mi?

"Zaman gazetesi yazari Ali Bulac'in 02.08.2006 tarihli yazisina bir cok bakimdan katilmaktayim. Not etmek gerekir ki Afganistan'da ki baris gucunde Turkiye'nin oynadigi rol konusunda soylediklerine katilmiyorum. Bana kalirsa Afganistan'da Taliban rejiminin devami insanlik adina buyuk bir ayip olurdu. Bugun Afganistan'da ki durum Rus isgali veya Taliban devriminden daha kotu demek yanlis olur bence. Onun disinda Lubnan ile ilgili tartismaya kesinlikle katiliyorum. Turkiye'nin Israil'in pisligini temizleyip Hizbullahi bastirmaya asker gondermesi kabul edilemez, oncelikle kendi sorunlarimiza egilmemiz dogrudur. Daha da onemlisi BOP'nin Ortadogu insanina, Islam'a, ve Turkiye'ye verdigi zarar kabul edilemez." -Mustafa

Pazartesi günkü yazıda Hizbullah’ın, İsrail’i 2-3 ay öncesinden operasyon yapmaya zorladığını yazmıştım. Bu, hiç kuşkusuz birçok hesabı altüst etti. Şimdi buna karşı Amerika-İngiltere-İsrail hattının nasıl bir hamle yapmaya çalıştığına yakından bakalım:
İsrail’in muazzam bir hava üstünlüğüne sahip olduğu doğru. Hizbullah da uzun soluklu bir savaşa hazırlandığını söylüyor. Şu anda İsrail, kimyasal silah, misket bombaları ve lazer kullanarak çok sayıda sivil öldürmekten başka bir şey yapamıyor. Destan yazan ve kahramanca direnen Müslüman Arapları “korkaklıkla” suçlayan “bir kısım medya köşe yazarları”, bilmiyorlar ki, aslında bizi-Türkiye’yi/Anadolu’yu savunuyorlar; çünkü BOP çerçevesinde sıra bize de gelecektir. Hizbullah’ın birinci amacı, İsrail’i erken hareket etmeye zorlamak, ikinci amacı İsrail kara ordusunu Lübnan içlerine çekmek. Bu ise İsrail’in en büyük korkusu.
Hedef seçilerek öldürülen 4 gözlemcisi için “kınama kararı” bile almaktan aciz BM, 1559 sayılı kararla, Lübnan silahlı kuvvetlerinin bütün Lübnan’a hakim olmasını, yabancı askerlerin Lübnan’dan çekilmesi (Suriye askeri kastediliyordu, bu sağlandı) ve Hizbullah’ın silahsızlandırılmasını istemişti. Hizbullah, herhangi bir “örgüt” değildir; Lübnan nüfusunun yüzde 35’ini teşkil eden Müslüman Şii nüfusun içinden çıkmıştır; siyasi bir partidir, parlamentoda ve yerel yönetimlerde temsil edilmektedir; üstelik sosyal hayatın sivil dokusunu elinde bulundurmaktadır. Bir bölgede, mesela il meclisi seçimlerinde 11 üye kazandığı halde, 5’ini Hıristiyanlara vermiştir. Dediği şu: “Nüfus olarak çoğunluk olmamız, azınlığı ezmemiz anlamına gelmez.” Bunun anlamını bizim açgözlü oy hırsızları bilemez. Bu açıdan Hıristiyanlar dahil Sünni, Dürzi ve Emel Örgütü Hizbullah’ı desteklemektedir. Amerika, Lübnan ordusuna 10 milyon dolar vererek Hizbullah’a karşı tavır almasını sağlamaya çalışıyor. Bu aşamada Lübnan Hıristiyanlarının Müslümanlara ihanet etmeleri zayıf bir ihtimal; eğer İsrail’in saldırılarını “fırsat” bilip Hıristiyanlar ABD ve İsrail yanında yer alacak olurlarsa, Lübnan için yeni ve uzun sürecek bir iç savaşa davetiye çıkarmış olacaklardır.

Lübnan’da geniş ve köklü dayanakları olan Hizbullah’ı söküp atmak öyle sanıldığı kadar kolay değil. Kara savaşında İsrail’in ağır darbe yemesi muhtemeldir. Amerika ve Fransa da, “şartlı refleks” gösterip 350 askerlerinin havaya uçurulmasını unutmuş değildirler. Bu durumda Hizbullah’ı söküp atmanın tek bir yolu kalıyor geriye, o da Lübnan’ın güneyine “Uluslararası Barış Gücü”nü konuşlandırmak.

Barış Gücü ya “barışa zorlamak” veya “sağlanmış bir barışı idame ettirmek” üzere bir yere girer. Anlaşılan şu ki, Lübnan’a gönderilmek istenen gücün işi “Hizbullah’ı barışa zorlamak” olacaktır. Oysa Hizbullah liderlerinden Fadlallah haklı olarak “Barış gücü isteniyorsa, bu İsrail’in kuzeyine gönderilsin; çünkü bize saldıran ve barışı bozan İsrail’dir.” diyor.

Türkiye’nin İsrail’e koruyucu kalkan olacak ve Hizbullah’ı tasfiye etme amacıyla kullanılacak bir güce asker göndermesi veya böyle bir askerî güç içinde yer alması büyük bir hata olacaktır. Son günlerde Başbakan “Afganistan’da nasıl teröre karşı savaşılıyorsa...” diye başlayan cümleler kullanıyor. Herkes biliyor ki, Amerika veya NATO, haksız bir biçimde Afganistan’da mevcut durumu daha da içinden çıkılmaz noktaya taşıdılar. Yazık ki Türkiye de bu haksızlığın bir parçası içerisinde yer almıştır. Bizi platonik aşkla seven Pakistan ve Afgan halkının gözünde bizim itibarımız her geçen gün biraz daha düşüyor. Bize Kurtuluş Savaşı’nda bileziklerini, yüzüklerini gönderen Afgan halkına karşı aldığımız bu tutum utanç vericidir. Aynı utanç verici duruma Lübnan’da düşmeyelim. Daha geçen yüzyılda Lübnan bizimdi, bugün işgalcilerin yanında ve stratejik çıkarlarına hizmet etmek üzere oraya asker gönderemeyiz. Din, tarih, Müslümanların ve ezilenlerin vicdanı bunu asla affetmeyecektir